چند روز پیش بحث هایی سر مسجد و مصلی در یانون دیزاین شد. در این بحث احادیثی بیان شد که به معماری مساجد مربوط می شد و کلا تصور مارو نسبت به مسجد عوض میکرد. من میگفتم پس ما کجاییم واقعا؟ چه اتفاقی افتاده که به این مسیر افتاده ایم؟ بعد از تحقیقاتی که در این چند روز کردم احتمال زیاد این احادیث صحیح است ، خود من هم زیاد از این بابت خوشحال نیستم چون از مناره و هنر ایرانی-اسلامی و تزئینات مسجد ها لذت میبرم اما...
این مسجد یکی از زیباترین، نوین ترین و در عین حال دلنشین ترین مسجدی که من دیدم. این مسجد که در پارک لاله تهران ساخته شده به نظر من از اون سازه هاییه که در عین نوآوری های بسیار عالی، گفت و گوی فرهنگی دارد. اگر هم بحث معماری اصیل اسلامی بخوایم بکنیم می تونیم بگیم که اولا مناره ی بلندی ندارد، دوما تزئینات در حد قابل قبول به زیباترین شکل کار شده است.
پس از اتفاقات و بحث هایی که در یانون دیزاین سر مسجد شد شاید این پست به دیده تردید خوانده شود. درست بودن یا نبودن متن باشد با خودتون من فعلا فقط انتشار میدم. این پست برخلاف دیگر اصول معماری اسلامی که به نوعی به باطن مربوط بود به ظاهر ربط دارد.
در بناهای اسلامی سعی شده به طور مداوم ذکر خدا باشد یا اینکه به نحوی ذکر خدا را به مردم یادآوری نماید. لذا از کتابت اسما و صفات الهی سود جسته‌اند. این ذکرها بیشتر با انتخاب آگاهانه و از روی متون قرآنی و همچنین ادعیه و اوراد منقول صورت گرفته که بیشتر در بیان توحید و نبوت و در بناهای منتسب به شیعیان، بیشتر در مورد ولایت است.
این روش به نظر من قدم خوبی برای کاهش آلودگی بصری ایجاد شده در شهر هاست. حالا ممکنه خوب پیاده نشده باشه ولی قدم خوبیه:
امروز با پدرم برای پیاده روی اراضی عباس آباد را انتخاب کردیم. این قسمت تهران که در دل شهر است تنها جاییست که چشم اندازی عالی از کوه و شهر تهران را در مرکز این شهر شلوغ به شما میدهد. دلیل آن هم وسعت بسیار زیاد این منطقه است که باعث شده ساختمان و شلوغی شهر اذیت نکند و شما یک دید باز داشته باشید. در این نوشته کمی به معرفی این پروژه می پردازم و در نهایت عکس هایی که از هوای بسیار پاک و زیبای امروز پایتخت از این منطقه گرفتم رو گذاشتم.
امروز داشتم از خانه بیرون میرفتم دیدم که در میدان نزدیک خانه مان یک اثر گذاشته اند، فرم آن برای من زیبا بود و حس خوبی می داد. ترکیبی از درخت کاج و فرم های آشنای ایرانی- اسلامی در آن به چشم می خورد. توحید و به سوی آسمان بودن این اثر هم بر اثر فرم آن قابل توجیه بود هم چنین که نام های الهی بر آن به چشم می خورد...
ای صنعت پست و حقیر، دود بازی های بچه گانه ات در برابر خشم آسمان هیچ است
هر کسی را در سپهر جای نمیدند، باید ابر باشی تا به اوج بروی
اگر چون دود پلید و سیاه باشی پست خواهی بود
(ایستگاه مترو اتمسفر)
